O mnie
Szafran uznawany jest za jedną z najcenniejszych przypraw na świecie. Nitkowate czerwone znamiona - i nadawany im żółty odcień - są dosłownie legendą. Większość ludzi wie, że szafran jest rzadki i drogi, ale wielu nigdy nie miało okazji doświadczyć na sobie jego subtelnych, wyrafinowanych uroków. W jaki sposób można wykorzystać szafran? Jakie posiada właściwości zdrowotne? Wszystkie informacje znajdziesz poniżej. Szafran pozyskuje się z kwiatu zwanego Crocus sativus - powszechnie znanego jako „krokus szafranowy”. Prawdopodobnie, przyprawa ta pochodzi z Grecji, dziś najczęściej uprawiany jest w Iranie, Grecji, Maroku i Indiach. Chociaż w Stanach Zjednoczonych istnieje produkcja szafranu na mikroskalę, większość szafranu tam występującego pochodzi z importu. Szafran – dlaczego jest tak drogi? Szafran jest jedną z najdroższych przypraw świata. Jednakże dlaczego jego cena jest aż tak wysoka? Wiąże się to przede wszystkim z jego zbiorem. Krokus szafranowy kwitnie jesienią tylko przez krótki okres. Gdy kwiat zakwitnie, należy go zebrać tego samego dnia, ponieważ prawie natychmiast zaczyna więdnąć. Każdy kwiat zawiera tylko trzy delikatne znamiona, dlatego potrzeba ponad 50 000 kwiatów, aby uzyskać kilka gramów suszonego szafranu. Biorąc pod uwagę intensywną pracę wymaganą przy stosunkowo niewielkim plonie, nietrudno zrozumieć, dlaczego szafran jest tak drogi. Wyróżnia się trzy główne rodzaje szafranu: szafran irański, grecki oraz hiszpański. Szafran irański - sargol W Iranie szafran jest uprawiany przez profesjonalnych hodowców, którzy do uprawy nie używają surowców chemicznych. Szafran sargol nie zawiera syntetycznych pestycydów, konserwantów, dodatków do żywności ani barwników. Irański szafran zazwyczaj jest to szafran klasy sargol. Sargol dosłownie oznacza „wierzchołek kwiatu”. Składa się w całości z czerwonego piętna kwiatu, z którego szafran czerpie większość swojego smaku i aromatu. Rezultatem jest najwyższej jakości szafran. Szafran grecki Szafran z Grecji jest niezastąpiony, jest piżmowy, słodki, kwiatowy, a zarazem gorzki i jest wyraźniejszy od innych szafranów. Smak jest uderzająco ziemisty, z nutami miodu i fiołka. Szafran grecki jest generalnie bardziej ziemisty i bardziej gorzki niż inne rodzaje szafranu, ale nuty miodu są znacznie bardziej intensywne. Szafran hiszpański Nazywany przez Hiszpanów Azafranem, ta odmiana przyprawy szafranowej jest łagodna, słodka i kwiatowa. Aromat jest niezastąpiony: piżmowy, miodowy, kwiatowy, gorzki i ostry. Perfumy pozyskane z szafranu będą hipnotyzujące. W smaku przenikliwie chrupiący, ziemisty, z nutami miodu i fiołka. Szafran zawiera w swoim składzie bardzo dużą ilość różnorodność związków roślinnych. Wykazują one właściwości przeciwutleniające – chroniące komórki organizmu przed wolnymi rodnikami i stresem oksydacyjnym. W szafranie znajdują się takie przeciwutleniacze jak: krocyna, kroketyna, safranal i kemferol. Krocyna oraz kroketyna są to pigmenty karotenoidowe odpowiedzialne za czerwony kolor szafranu. Oba związki mogą wykazywać właściwości przeciwdepresyjne, chronić komórki mózgowe przed postępującymi uszkodzeniami, poprawiać stan zapalny , zmniejszać apetyt i wspomagać odchudzanie. Safranal nadaje szafranowi wyrazisty smak i aromat. Badania pokazują, że może pomóc poprawić nastrój, pamięć i zdolność uczenia się, a także chronić komórki mózgowe przed stresem oksydacyjnym. Z kolei kemferol znajduje się w płatkach kwiatów szafranu. Związek ten został powiązany z korzyściami zdrowotnymi, takimi jak zmniejszenie stanu zapalnego, właściwości przeciwnowotworowe i działanie przeciwdepresyjne. Szafran ze względu na swoje właściwości jest określany mianem – słonecznej przyprawy. Nie tylko ze względu na wyrazisty kolor, ale także dlatego, że może poprawić nastrój. Niektóre badania wskazują, korzystne właściwości szafranu w leczeniu łagodnych i umiarkowanych objawów depresji. Inne badania wykazały, że codzienne przyjmowanie 30 mg szafranu było tak samo skuteczne jak fluoksetyna, imipramina i citalopram - konwencjonalne metody leczenia depresji. Ponadto, mniej osób doświadczyło skutków ubocznych szafranu w porównaniu z innymi metodami leczenia. Pomimo tego, że w literaturze dostępne są badania mówiące o właściwościach antydepresyjnych szafranu potrzebne są dalsze, potwierdzające badania. Jeśli nie czujesz się dobrze, nie ignoruj symptomów – zgłoś się na wizytę u psychologa, opowiedz o swoich problemach i otrzymaj wsparcie terapeutyczne. Badania wykazały, że szafran może wykazywać właściwości afrodyzjakalne - szczególnie u osób przyjmujących leki przeciwdepresyjne. Wyniki jednego z badań wskazują, że przyjmowanie 30 mg szafranu dziennie, przez cztery tygodnie znacznie poprawiło erekcję w porównaniu z placebo u mężczyzn z zaburzeniami erekcji wywołanymi przyjmowaniem leków przeciwdepresyjnych. Z kolei u grupy kobiet przyjmowanie takiej samej dawki szafranu zmniejszyło ból związany z seksem oraz zwiększyło pożądanie seksualne. Ogólnie, szafran może zwiększyć libido, poprawić erekcję oraz ogólną satysfakcję z życia seksualnego. Badania wykazały, że szafran może wykazywać właściwości afrodyzjakalne - szczególnie u osób przyjmujących leki przeciwdepresyjne. Wyniki jednego z badań wskazują, że przyjmowanie 30 mg szafranu dziennie, przez cztery tygodnie znacznie poprawiło erekcję w porównaniu z placebo u mężczyzn z zaburzeniami erekcji wywołanymi przyjmowaniem leków przeciwdepresyjnych. Z kolei u grupy kobiet przyjmowanie takiej samej dawki szafranu zmniejszyło ból związany z seksem oraz zwiększyło pożądanie seksualne. Ogólnie, szafran może zwiększyć libido, poprawić erekcję oraz ogólną satysfakcję z życia seksualnego. Szafran oprócz właściwości przeciwutleniających i zwiększających libido, szafran może hamować apetyt i zmniejszać podjadanie. Ponadto, prawdopodobnie szafran: zmniejsza objawy zespołu napięcia przedmiesiączkowego (PSM), zmniejsza ryzyko chorób serca, może obniżyć poziom cukru we krwi, może poprawić pamięć u osób dorosłych z chorobą Alzheimera, może poprawiać wzrok u dorosłych ze zwyrodnieniem plamki związanym z wiekiem (AMD). W czasach najdawniejszych szafran stosowano w leczeniu ponad 90 dolegliwości, w tym gorączki, skurczów, powiększeniu wątroby i lęku. Był również stosowany zewnętrznie na siniaki, reumatyzm i nerwobóle. Szafran najczęściej używany jest w kuchni śródziemnomorskiej, azjatyckiej i europejskiej. Jednakże ta przyprawa stosowana jest w kuchniach na całym świecie: od hiszpańskiej i innych greckich i włoskich dań z ryżem po bogate indyjskie przepisy i szwedzkie bułeczki szafranowe. Szafran najlepiej używać do potraw ze znaczną ilością płynu, takich jak risotto, ponieważ proces gotowania na wolnym ogniu jest niezbędny do uwolnienia pełnego smaku szafranu. Najpierw zmiel nitki szafranu na proszek, używając moździerza i tłuczka, a następnie dodaj przyprawę do gorącej wody, aby wydobyć pełny kolor i aromat zioła. Niewielka ilość cennej przyprawy wystarcza na długi czas, więc nie ma potrzeby mielenia więcej niż szczypta nitek.
Źródło:
1. https://comments.bot/thread/8-VJZaCT3