O mnie
Żywienie medyczne jest metodą leczenia lub wspomagania leczenia stosowaną także w chorobach nowotworowych. Celem żywienia medycznego jest zwiększenie lub zapewnienie choremu dodatkowej podaży składników odżywczych, których nie jest on w stanie przyjąć z tradycyjnym pokarmem z powodu choroby. Odpowiednio wcześnie wprowadzone żywienie medyczne, nawet tuż po rozpoznaniu choroby nowotworowej, nie tylko znacznie poprawia samopoczucie pacjenta, ale także wspomaga leczenie i dodaje sił do walki z chorobą. Istnieją dwa główne rodzaje żywienia medycznego: Żywienie dojelitowe przez przewód pokarmowy (inaczej zwane żywieniem enteralnym) Żywienie pozajelitowe, czyli dożylne. Żywienie drogą przewodu pokarmowego jest bardziej fizjologiczną i bezpieczną formą żywienia niż żywienie pozajelitowe i powinno być stosowane zawsze wtedy, gdy jest to możliwe. Włączanie żywienia pozajelitowego (dożylnego) powinno nastąpić dopiero jeśli brak jest możliwości zastosowania u chorego pełnego żywienia dojelitowego. Żywienie medyczne drogą przewodu pokarmowego odbywa się na dwa sposoby: pokarm jest podawany w formie doustnych preparatów odżywczych, preparaty odżywcze podaje się przez zgłębnik (sondę) założony do przewodu pokarmowego. Jest najprostszym i najmniej inwazyjnym sposobem zapewnienia choremu dodatkowej ilości składników odżywczych, niezbędnych podczas choroby i rekonwalescencji. Nie zawsze udaje się je zapewnić podając choremu domowe posiłki. W takiej sytuacji powinno się zastosować preparaty odżywcze Nutridrink, które pacjent może pić np. pomiędzy posiłkami. Dawkowanie tych produktów zależy od: masy ciała pacjenta, wieku, płci, ilości spożywanych tradycyjnych pokarmów oraz potrzeb żywieniowych wynikających z przebiegu i leczenia choroby nowotworowej. O potrzebę wdrożenia żywienia medycznego warto zapytać lekarza prowadzącego. Można również zaczerpnąć rady dietetyka szpitalnego, zwłaszcza w przypadku pacjentów, u których następuje spadek masy ciała. Spadek masy ciała powinien być zawsze znakiem ostrzegawczym dla rodziny pacjenta. W wielu szpitalach dopiero po wskazaniu przez rodzinę, że chory traci na wadze, wdrażane jest żywienie medyczne. Dlatego opiekunów zachęca się do kontrolowania wagi chorych i wskazywania problemu lekarzom prowadzącym. Pacjenci, którym zalecono ten rodzaj wspomagania żywieniowego, mają szeroki wybór zarówno smaków, jak i rodzajów odpowiednio zbilansowanych preparatów Nutridrink, dostępnych w aptekach bez recepty. Jednocześnie zaletą tego typu produktów jest ich wysoka wartość odżywcza w niewielkiej objętości. Jest to pomocne zwłaszcza dla osób, które mają problemy z jedzeniem czy połykaniem, ponieważ w małej dawce otrzymują wszystkie potrzebne składniki odżywcze. Preparaty te zawierają odpowiednio dopasowaną do potrzeb pacjenta ilości makroskładników (białek, tłuszczów i węglowodanów) oraz mikroskładników (witamin i pierwiastków śladowych). Wczesne włączenie doustnego żywienia po zabiegu jest jednym z kluczowych elementów współczesnej opieki okołooperacyjnej, zwłaszcza w grupie chorych na nowotwór. Zaleca się jak najwcześniejsze przywrócenie diety doustnej, najlepiej jeszcze w dobie zabiegu. Już kilka godzin po operacji pacjent może przyjmować doustnie płyny. Jeżeli nie występują nudności czy wymioty i chory toleruje doustną podaż płynów, wieczorem może zjeść lekki posiłek. W niektórych ośrodkach jako pierwsze podaje się napoje bogatobiałkowe. Trzeba jednak pamiętać, że wczesne włączenie żywienia bez odpowiedniej profilaktyki może nasilić występujące u niektórych pacjentów pooperacyjne nudności i wymioty i w rzeczywistości opóźnić moment przywrócenia żywienia. W kolejnych dobach pacjent otrzymuje pełną dietę lekkostrawną, która jest następnie stopniowo rozszerzana. Należy mieć na względzie, że tolerancja doustnej diety zależy od stopnia realizacji protokołu ERAS. Wczesne włączenie diety doustnej jest bezpieczne. W wielu badaniach wykazano, że jej stosowanie: nie zwiększa ryzyka wystąpienia nieszczelności zespolenia zmniejsza ryzyko powstania ropni wewnątrzbrzusznych a dodatkowo przynosi korzyści takie jak: zmniejszenie liczby powikłań infekcyjnych (chirurgicznych, zapalenia płuc) przyspieszenie powrotu perystaltyki skrócenie czasu trwania hospitalizacji zmniejszenie śmiertelności w ciągu 30 dni od zabiegu. Pozwala przekierować ustrój z fazy katabolicznej, w której znajduje się po zabiegu, w fazę anaboliczną. U pacjentów nietolerujących diety doustnej wdraża się żywienie dojelitowe przez zgłębnik nosowo-żołądkowy. Tylko w razie braku możliwości pokrycia zapotrzebowania energetycznego drogą przewodu pokarmowego włącza się żywienie pozajelitowe. W okresie pooperacyjnym pacjentom zaleca się również stosowanie bezcukrowych gum do żucia ≥3 razy dziennie. Takie postępowanie prowadzi do stymulacji perystaltyki jelit, a więc skraca czas trwania pooperacyjnej niedrożności przewodu pokarmowego. Nie istnieje jeden mechanizm odpowiedzialny za efekt ich działania, choć wiadomo, że odpowiadają za nie zawarte w nich alkohole heksahydroksylowe (tj. mannitol, sorbitol, maltitol czy ksylitol). Żucie prowadzi do zwiększenia stężenia różnych hormonów (m.in. gastryny, neurotensyny czy polipeptydu trzustkowego), stymuluje perystaltykę żołądka, dwunastnicy i okrężnicy. Ponadto dzięki impulsacji pochodzącej od nerwów błędnych pobudzana jest faza głowowa trawienia. Jest to interwencja tania, skuteczna i bezpieczna.
Źródło:
1. https://telegram.dog/BioTrendyPL/663
Podpis