O mnie
Zastosowanie szafranu (przyprawy) w kuchni i lecznictwie datuje się na czasy starożytne. Sumerowie i Grecy doceniali nie tylko walory smakowe szafranu, lecz także właściwości lecznicze i wykorzystywali go w m.in. leczeniu przeziębień, szkarlatyny, a także jako afrodyzjak. Z badań współczesnych naukowców wynika, że ta najdroższa przyprawa świata może złagodzić objawy depresji i choroby wrzodowej. Sprawdź, jakie jeszcze właściwości ma szafran i wypróbuj przepis na danie z tą przyprawą. Szafran to przyprawa, która znajduje zastosowanie w kuchni, a także w lecznictwie już od co najmniej 5000 lat. To Sumerowie i starożytni Grecy (szafran pochodzi prawdopodobnie z Krety) zaczęli ją otrzymywać z wysuszonych znamion słupka kwiatu szafranu uprawnego (łac. Crocus sativus). Potrzeba aż 150 tys. znamion tych kwiatów, by uzyskać 1 kg przyprawy. Poza tym szafran jest zbierany i przetwarzany ręcznie, co jest niezwykle pracochłonne. Z tych powodów szafran jest najdroższą przyprawą na świecie. Szafran charakteryzuje się intensywnym smakiem, który jest określany jako korzenny, gorzki, lekko ostry, piżmowy. Aby wydobyć jego głębię, przed użyciem szafranu zaleca się go namoczyć w niewielkiej ilości zimnej wody (może być również mleko lub zupa) i dodać do potrawy pod koniec gotowania. Już dwa znamiona (nitki) wystarczą, aby nadać potrawie intensywnego aromatu i ją zabarwić. Szafran powinien być stosowany w niewielkich ilościach, gdyż w większej dawce powoduje, że potrawa jest gorzka. Poza tym stosowany w bardzo dużych ilościach (ok. 20 g) może stanowić zagrożenia dla życia. Szafran charakteryzuje się intensywnym smakiem, który jest określany jako korzenny, gorzki, lekko ostry, piżmowy. Aby wydobyć jego głębię, przed użyciem szafranu zaleca się go namoczyć w niewielkiej ilości zimnej wody (może być również mleko lub zupa) i dodać do potrawy pod koniec gotowania. Już dwa znamiona (nitki) wystarczą, aby nadać potrawie intensywnego aromatu i ją zabarwić. Szafran powinien być stosowany w niewielkich ilościach, gdyż w większej dawce powoduje, że potrawa jest gorzka. Poza tym stosowany w bardzo dużych ilościach (ok. 20 g) może stanowić zagrożenia dla życia. W kuchni arabskiej szafran dodawany jest do potraw z ryżu, kawy, chleba, a w hiszpańskiej - do paelli (potrawy z ryżu, kawałków kurczaka, papryki i różnych dodatków) czy fabady (to gęsta "zupa" fasolowa, gotowana na różnorakim mięsie). W Polsce szafran stosowany jest od lat do potraw z ryby i do flaków. Można nim również przyprawić desery (np. polską babę wielkanocną czy szwedzki Lussekatter, czyli szafranowe bułeczki). Pasuje też puddingów, włoskiej panna cotty i lodów. Szafran można dodawać także do warzyw, głównie fenkułu, szparagów i pomidorów, owoców morza (głównie małż), zup rybnych (np. Bouillabaisse). Dodawany jest także do likierów, nadając im niepowtarzalny smak. Szafran działa przeciwdepresyjnie poprzez zwiększanie stężenia serotoniny jak i dopaminy w ośrodkowym układzie nerwowym. Serotonina, to jeden z neuroprzekaźników, który w swoich licznych funkcjach wpływa także na sen, apetyt i właśnie nastrój. Obserwuje się wyraźny związek pomiędzy wzrostem stężenia serotoniny i poprawą samopoczucia i nastroju. Badania na osobach chorych na depresję pokazują, iż regularne przyjmowanie szafranu zmniejsza objawy depresji. Szafran i jego ekstrakty stanowią częsty dodatek w suplementach diety na uspokojenie, poprawę nastroju i ułatwiających zasypianie. Ponadto obecny jest w niektórych preparatach mających poprawiać erekcję, czy łagodzących objawy menopauzy. Najwyższej jakości szafran kosztuje nawet 30 tysięcy złotych za kilogram. Ze względu na swoją wysoką cenę, wynikającą także z trudności w pozyskiwaniu tego surowca (znamiona kwiatów zbiera się ręcznie), często się zdarza, że szafran bywa fałszowany. Zazwyczaj mieszany jest z kurkumą lub krokoszem bądź innymi surowcami roślinnymi o podobnej barwie. Przed zakupem suplementu diety warto także dokładnie przeczytać skład. Może się okazać, iż wyciąg z szafranu jest wymieniony w składnikach, ale jako element barwiący otoczkę tabletki! Ponadto, warto mieć na uwadze, że częścią rośliny stosowaną w lecznictwie są znamiona i pręciki. Obecność w suplemencie kwiatów nie wniesie niczego wartościowego do suplementacji. Szafran oprócz niewątpliwych zalet terapeutycznych jest bezpieczny w stosowaniu jedynie w niewielkich dawkach (dziennie 1g sproszkowanego surowca).
Źródło:
1. https://telegram.me/BioTrendyPOL/31