Stres jest psychofizyczną reakcją na ilość emocjonalnych, poznawczych lub społecznych zadań postrzeganych przez daną osobę jako nadmierne. Nadmierny stres może łatwo prowadzić do licznych zaburzeń stresowych. Termin stres został po raz pierwszy użyty w 1936 roku przez Hansa Selye. Zdefiniował ją jako "niespecyficzną odpowiedź organizmu na każde stawiane mu żądanie". Według modelu Selye'a proces stresogenny składa się z trzech wyraźnych faz: 1 - faza alarmu: podmiot sygnalizuje nadmiar obowiązków i uruchamia zasoby do ich wypełnienia; 2 - faza oporu: podmiot stabilizuje swoje stany i przystosowuje się do nowego poziomu wymagań; 3 - faza wyczerpania: w tej fazie następuje spadek sił obronnych, a następnie pojawienie się objawów fizycznych, fizjologicznych i emocjonalnych. Czas trwania stresującego wydarzenia prowadzi nas do rozróżnienia stresu na dwie kategorie. Stres ostry, który występuje tylko raz i w ograniczonym czasie; stres przewlekły, gdy bodziec jest długotrwały. Przewlekły stres może być dalej rozróżniany na przewlekły przerywany stres i przewlekły stres właściwy. Te pierwsze występują w regularnych odstępach czasu, mają ograniczony czas trwania, a zatem są mniej lub bardziej przewidywalne. Stres przewlekły natomiast reprezentowany jest przez długotrwałe sytuacje, które wpływają na egzystencję danej osoby. Stają się one stresujące, gdy stanowią stałą przeszkodę w dążeniu do realizacji swoich celów. Oprócz czasu trwania ważny jest również charakter stresora. Możemy mieć korzystne stresory, zwane eustresem, które nadają ciału ton i witalność. Ale także szkodliwe czynniki stresogenne, zwane dystresem, które mogą prowadzić do obniżenia odporności organizmu. Stres może być spowodowany przez: zarówno przyjemne, jak i nieprzyjemne wydarzenia życiowe (np. ślub, narodziny dziecka, śmierć bliskiej osoby, rozwód, przejście na emeryturę, problemy seksualne); przyczyny fizyczne: intensywne zimno lub gorąco, palenie tytoniu i nadużywanie alkoholu, poważne ograniczenia ruchowe; czynniki środowiskowe: brak domu, hałaśliwe, zanieczyszczone środowisko są wyznacznikami pewnego stanu stresu; choroby organiczne: kiedy nasze ciało jest dotknięte chorobą, cały organizm, próbując się bronić, wprowadza się w stan napięcia, który w większości przypadków, ze względu na słabe mechanizmy obronne w stanie przynieść, powoduje stan stresu; kataklizmy. Wysoki poziom stresu można zredukować stosując techniki relaksacyjne, medytację mindfulness, neurofeedback, a przede wszystkim psychoterapię poznawczo-behawioralną. Techniki relaksacyjne mają na celu kontrolowanie i zarządzanie reakcjami fizjologicznymi. Ucząc się kontrolować te reakcje, jednostka może wykorzystać je na swoją korzyść w celu "zarządzania stresem", osiągając stan relaksu, a nie napięcia. Najskuteczniejsze techniki relaksacyjne to: Jacobson, trening autogenny, Biofeedback. Psychoterapia poznawczo-behawioralna, jedna z najlepszych opcji, pozwala osobie nauczyć się metod zarządzania lękiem i modyfikować dysfunkcyjne zachowania. Ten podejście skupia się na trudnościach teraźniejszych "tu i teraz" tak, że ramy zewnętrznych lub wewnętrznych zachowań mogą być oceniane i modyfikowane w celu wyleczenia stresu. Oznacza to, że leczenie stresu odbywa się poprzez badanie mocnych i słabych stron podmiotu. Konieczna jest dokładna analiza zdarzeń, które poprzedzają i następują po wystąpieniu każdego zachowania niedostosowanego. Początkowo identyfikujemy utrwalone wzorce i powracające myśli, które podtrzymują symptomatyczny obraz typowy dla stresu. Następnie dążymy do skorygowania i wzbogacenia tych wzorców i myśli, aby skorygować i zintegrować je z myślami, które są bardziej funkcjonalne dla dobrego samopoczucia podmiotu. Podejście poznawczo-behawioralne pomaga również jednostce nauczyć się nowych sposobów reagowania emocjonalnego i behawioralnego.