O mnie
Wytrysk przedwczesny (ang. premature ejaculation, łac. ejaculatio praecox) jest objawem klinicznym i jednocześnie problemem medycznym, który dotyka ok. 6% męskiej populacji, również mężczyzn o orientacji innej niż orientacja heteroseksualna. Mimo negatywnego wpływu na życie seksualne mężczyzny oraz jego partnerki, tylko 9% pacjentów skarżących się wytrysk przedwczesny zgłasza się do lekarza, z czego 70% robi to w ramach wizyty z innego powodu – przeważnie ze względu na uczucie zawstydzenia oraz przekonanie o braku skutecznego leczenia. Wiek nie wpływa na częstość wytrysku przedwczesnego, ale u niektórych pacjentów może się on z czasem pogarszać. Jakie są rodzaje wytrysku przedwczesnego? Wyróżnia się kilka rodzajów wytrysku przedwczesnego: – stały wytrysk przedwczesny (ang. Lifelong premature ejacluation) – przedwczesny wytrysk, który towarzyszy pacjentowi od początku jego życia seksualnego i dotyczy ok. 3% mężczyzn. Postuluje się tutaj udział głównie przyczyn neurobiologicznych i genetycznych przez co najczęściej proponowaną formą leczenia jest leczenie farmakologiczne. – nabyty wytrysk przedwczesny (ang. Acquired premature ejaculation) – wytrysk przedwczesny, który z przyczyn medycznych (np. Zapalenie prostaty, zaburzenia erekcji, nadczynność tarczycy) lub psychologicznych (np. Nowa partnerka, długa przerwa we współżyciu, poczucie winy pojawiające się podczas współżycia) pojawił się u pacjenta nie mającego do tej pory problemów z odpowiednio długim czasem do wystąpienia wytrysku nasienia. Dotyczy 5% mężczyzn i w leczeniu najczęściej stosuje się leczenie farmakologiczne oraz psychoterapię. – zmienny wytrysk przedwczesny (ang. Variable premature ejaculation) – nieregularny, czasem skrócony czas potrzebny do wystąpienia wytrysku nasienia będący wyrazem fizjologicznej zmienności u mężczyzny. Dotyczy 11% mężczyzn, którzy nie wymagają leczenia, a jedynie zapewnienia o braku obecności istotnej nieprawidłowości. – subiektywny wytrysk przedwczesny (ang. Subjective premature ejaculation) – sytuacja, w której mężczyzna mimo prawidłowego lub nawet wydłużonego czasu do wystąpienia wytrysku nasienia, zgłaszają problem z „przedwczesnym wytryskiem”. Dotyczy ok. 6% mężczyzn, którym najczęściej proponuje się psychoterapię. Jakie przyczyny wytrysku przedwczesnego? Etiologia wytrysku przedwczesnego wytrysku nie jest do końca poznana, stąd obecność licznych hipotez, spośród których najpopularniejsze są te związane z dysfunkcją receptora 5-ht (serotoninowego), nadwrażliwością prącia oraz nadwrażliwością odruchu ejakulacji na poziomie rdzenia kręgowego (szybka faza emisji i ekspulsji nasienia, szybki odruch mięśnia opuszkowo-jamistego) medycznymi czynnikami ryzyka wystąpienia wytrysku przedwczesnego są: podłoże genetyczne (identyfikowane u ok. 30% pacjentów), zaburzenia erekcji (w których wytrysk przedwczesny pojawia się w wyniku podświadomej chęci przyśpieszenia stosunku zanim dojdzie do osłabienia erekcji), przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego (które może powodować również zaburzenia erekcji), stosowane leki, narkotyki, cukrzyca, otyłość, brak aktywności fizycznej, stres, nadczynność tarczycy. Wśród przyczyn psychologicznych wyróżnia się m.In.: nową sytuację lub partnerkę seksualną, rzadkie współżycie, rolę wyobraźni, za bardzo lub zbyt mało atrakcyjną partnerkę, problem w relacji partnerskiej, rolę wcześniejszego doświadczenia seksualnego lub masturbacji, poczucie winy pojawiające się podczas współżycia, lęk przed współżyciem. Wytrysk przedwczesny nieco częściej pojawia się u osób czarnoskórych, latynosów oraz mężczyzn z krajów islamskich. Czym charakteryzują się pacjenci z wytryskiem przedwczesnym? Parametrem najczęściej wykorzystywanym w diagnozie oraz ocenie stopnia nasilenia wytrysku przedwczesnego jest ielt (ang. Intravaginal ejaculation latency time) – czyli czas, po jakim dochodzi do wytrysku nasienia podczas stosunku pochwowego. Szacuje się, że ok. 5% populacji ma ielt krótszy niż 2 minuty, natomiast 90% pacjentów z wytryskiem przedwczesnym ma ielt poniżej 1 minuty. U 49% pacjentów zdarzają się tzw. Wytryski „ante portas”, czyli jeszcze przed wprowadzeniem członka do pochwy. W codziennej praktyce wykorzystuje się ielt podawany przez pacjenta (80% czułości i specyficzności) posiłkując się niejednokrotnie dodatkowymi informacjami uzyskiwanymi od partnerki. Sama ocena czasu IELT nie jest wystarczająca do postawienia diagnozy wytrysku przedwczesnego. Według najczęściej przytaczanej definicji ISSM (ang. The International Society for Sexual Medicine) wytrysk przedwczesny jest dysfunkcją seksualną charakteryzującą się: Ejakulacją, która zawsze lub prawie zawsze występuje przed lub w ciągu 1 minuty penetracji waginalnej (stały wytrysk przedwczesny – 65% pacjentów) albo znaczne skrócenie czasu latencji waginalnej poniżej 3 minut (nabyty wytrysk przedwczesny – 35% pacjentów). Niemożnością odroczenia ejakulacji podczas wszystkich lub prawie wszystkich stosunkach waginalnych. Negatywnymi konsekwencjami personalnymi takimi jak: frustracja, niepokój, zawstydzenie lub unikanie kontaktów seksualnych. Według najnowszych badań pacjenci z wytryskiem przedwczesnym charakteryzują się także przedwczesną erekcją (łąc. erectio praecox), która jest na tyle subtelna, że zwraca jedynie uwagę partnerek, które wcześniej współżyły z mężczyznami bez skróconego czasu IELT. Równie charakterystyczne dla tych pacjentów jest tzw. detumestentia praecox, czyli natychmiastowe i niemal całkowite ustąpienie erekcji po ejakulacji. Dodatkowo wielu pacjentów ma trudność w szybkim osiągnięciu kolejnej erekcji. W procesie diagnostycznym prowadzonym przez lekarza kluczowe jest zebranie dokładnego wywiadu lekarskiego (wystarczający w 90% w postawieniu diagnozy i skupiający się na historii medycznej oraz seksualnej pacjenta) oraz wykonanie badania lekarskiego (badanie neurologiczne, endokrynologiczne, badanie narządów płciowych oraz prostaty). Czasami lekarz może podjąć decyzję o skierowaniu pacjenta na szczegółowe badania laboratoryjne oznaczając m.in. testosteron, TSH, posiew moczu lub posiew nasienia. W ramach pierwszej wizyty lekarz ocenia długość czasu IELT podawaną przez pacjenta oraz stopień jego kontroli nad ejakulacją, ustala czy wytrysk przedwczesny ma charakter nabyty czy utrzymujący się przez całe życie oraz czy występuje on stale lub jedynie w określonych sytuacjach. Celem obiektywizacji objawów podawanych przez pacjenta czasami wykorzystuje się kwestionariusze, spośród których najpopularniejszym jest kwestionariusz PEDT (ang. Premature Ejaculation Diagnostic Tool). Jeśli tylko istnieje taka możliwość, od partnerki uzyskuje się informacje odnośnie czasu IELT oraz ocenia się stopień niepokoju jej oraz pacjenta. W razie potrzeby, pacjenta bez lub wraz z partnerką, kieruje się do seksuologa lub psychologa.
Źródło:
1. https://comments.bot/thread/k9bm5aXOw