O mnie
Mniszek lekarski jest byliną należącą do rodziny astrowatych. Występuje na całym obszarze strefy klimatu umiarkowanego. Wczesną wiosną z długiego, mięsistego korzenia palowego wyrastają duże, głęboko powcinane liście tworzące gęstą rozetę. Wszystkie części rośliny wytwarzają biały sok mleczny. Na sztywnej, pustej w środku łodydze pojawiają się żółte kwiatostany złożone z języczkowatych kwiatów zebranych w koszyczek. Mniszek kwitnie od wiosny do jesieni, jednak najbardziej obficie na przełomie kwietnia i maja. Po przekwitnięciu na szczytach pędów widoczne są delikatne, puchowe kule. Tworzone są one przez owocki zaopatrzone w aparat lotny, dzięki któremu nasiona z łatwością rozsiewają się na dużych powierzchniach. Ten powszechnie występujący na trawnikach, przydrożach i łąkach chwast jest wartościową rośliną leczniczą. Korzenie najlepiej wykopywać późną jesienią oraz wczesną wiosną. Wybieramy rośliny starsze, dobrze rozrośnięte, których korzeń jest grubszy od ołówka. Korzenie wykopujemy w całości długim nożem lub ostrą łopatą, uważamy, aby nie uszkodzić długiego palowego systemu korzeniowego. Po zbiorze usuwamy część nadziemną rośliny, korzenie dokładnie myjemy, a następnie suszymy. Kwiaty, a właściwie koszyczki kwiatowe zbieramy bez szypułek. Najlepszym terminem zbioru jest początek kwitnienia. Zbieramy kwiaty lekko rozwinięte, gdyż te zebrane w pełnym rozkwicie, mogą podczas suszenia wykształcić nasiona. Kwiaty mogą być używane zarówno jako świeży surowiec, jak i po wysuszeniu. Ziele mniszka zbieramy wczesną wiosną, gdy liście są najbardziej soczyste, a kwiaty jeszcze w pąkach. Do suszenia najlepiej ścinać całe rozety liściowe, jednak do świeżego spożycia lepiej zbierać najmłodsze, kilkucentymetrowe liście, gdyż mają one mniej gorzki smak. Mniszek lekarski już w starożytności był ceniony za swoje właściwości lecznicze. Korzenie są wspaniałym źródłem fitosteroli, związków gorzkich, kwasów organicznych, witaminy A, B1, C, D, soli mineralnych oraz cukrów, wśród których szczególnie ważna jest inulina. Liście i kwiaty bogate są w inulinę, gorycze, flawonoidy i karotenoidy, a także niewielkie ilości olejku eterycznego. Ponadto zwierają znaczne ilości soli mineralnych, głównie potasu, magnezu i krzemu, a także witaminy A, B1, B2, C i D, oraz kwasu foliowego. Mniszek jest powszechnie stosowany w leczeniu schorzeń wątroby i woreczka żółciowego jako środek pobudzający wydzielanie żółci. Pomocny jest też w leczeniu chorób pęcherza i nerek oraz wszelkich infekcji dróg moczowych. Szczególnie silne właściwości moczopędne ma wywar z ziela mniszka. Podczas jego stosowania nie występują niedobory potasu, jak w przypadku innych substancji o właściwościach moczopędnych, gdyż są one uzupełniane potasem zawartym w liściach. Korzeń, a w szczególności kwiaty cenione są za właściwości oczyszczające organizm, korzystnie wpływają na usuwanie toksyn i związków azotowych z organizmu. Ze względu na zawartą głównie w korzeniach inulinę zalecany jest jako składnik diety przy lekkich stadiach cukrzycy i miażdżycy. Inulina obniża poziom cukru we krwi, przyczynia się również do spadku poziomu cholesterolu. Ze względu na zawartość związków gorczycznych mniszek często stosowany jest w zaburzeniach trawienia, gdyż pobudza apetyt i zwiększa wydzielanie soków żołądkowych. Liście mają silne właściwości przeciwutleniające, za które odpowiadają polifenolokwasy i flawonoidy. Związki te dzięki działaniu antyoksydacyjnemu zapobiegają występowaniu nowotworów. Świeży sok mleczny od wieków stosowany jest do okładów na brodawki i kurzajki, natomiast wyciągi z mniszka stosowane zewnętrznie na skaleczenia i otarcia skóry przyspieszają regenerację i gojenie się ran. U niektórych osób podczas stosowania mniszka może wystąpić reakcja alergiczna. Nie należy go także stosować przy nadkwaśności soku żołądka oraz wrzodach, gdyż może to spowodować nasilenie dolegliwości. Osoby z niedrożnością jelit i dróg żółciowych, a także przy ropniu pęcherzyka żółciowego lub kamicy żółciowej nie powinny stosować mniszka bez porozumienia z lekarzem. Napar z kwiatów łyżkę rozdrobnionych kwiatów zalewamy 0,5 litra wrzącej wody, pozostawiamy pod przykryciem na 10 minut, następnie odcedzamy. Tak przygotowaną herbatę pije się po pół szklanki 2-3razy na dobę. Stosowany jest przy przewlekłych nieżytach jamy ustnej, gardła i oskrzeli. Napar z ziela i korzenia potrzebujemy 50 g ziela i korzeni mniszka lekarskiego. Do garnka wrzucamy rozdrobnione ziele z korzeniami i zalewamy wodą. Wszystko gotujemy pod przykryciem przez około 2 minuty, następnie odstawiamy na 10 minut. Tak uzyskany napar przecedzamy. Napar należy pić 3 razy na dobę przed głównymi posiłkami przy problemach z przewodem pokarmowym i drogami moczowymi. Rozcieńczony napar możemy używać do przemywania skóry przy trądziku i wysypkach. Odwar dwie łyżki rozdrobnionych korzeni zalewamy dwoma szklankami letniej wody. Gotujemy pod przykryciem na małym ogniu przez 5 minut. Stosujemy jako środek na poprawienie trawienia, o działaniu odtruwającym, żółciopędnym i moczopędnym. Na pół godzin przed jedzeniem wypić pół szklanki wywaru.
Źródło:
1. https://comments.bot/thread/CNojUsPvw