W jednym z chińskich podręczników do medycyny z XVI wieku, Bencao Gangmu, obok wielu zastosowań szafranu wymieniany jest korzystny wpływ na m.in. powstrzymywanie krwawienia, poprawę krążenia i działanie uspokajające. Tybetańska medycyna wykorzystywała kojące działanie szafranu w schorzeniach układu nerwowego i chorobach serca. W ludowej medycynie szafran był wykorzystywany również jako specyfik przeciwskurczowy, wykrztuśny, pobudzający i przeciwbólowy. Znajdował zastosowanie również w leczeniu m.in.: astmy, ospy wietrznej, szkarlatyny, przeziębienia. Bywał wykorzystywany również do regulowania cykli miesiączkowych, oraz jako afrodyzjak. Mężczyźni borykającymi się z dysfunkcjami seksualnymi, chętnie zaopatrywali się w ten środek, aby polepszyć swoją potencję. Szafran zalecany jest często jako wspomagające lekarstwo na takie choroby jak: przewlekła obturacyjna choroba płuc, reumatyzm, migrena, bóle głowy. Od dawna szafran był stosowany jako środek przeciwskurczowy, wspomagający trawienie, zwiększający apetyt oraz poprawiający nastrój. Współcześni badacze okryli, że przyprawa ta posiada szereg substancji leczniczych, jak np. krocyna (to ona odpowiada za pomarańczowo-żółty kolor szafranu), safranal (wytwarza się podczas procesu suszenia, odpowiada za jego zapach), gorycz pikrokrocyna (dzięki niej szafran ma swój charakterystyczny smak). Szczególnie badacze zainteresowali się krocyną, dzięki której rozważane jest potencjalne zastosowanie szafranu do leczenia np. niepłodności, wrzodów żołądka lub depresji. Jest również skuteczny w leczeniu ciemnych kręgów pod oczami, trądziku oraz w rozświetlaniu twarzy. Wykorzystanie szafranu jest szerokie. Choć badania naukowe udowodniły, że szafran posiada właściwości poprawiające nastrój, jednak należy pamiętać, że jako lek ziołowy posiada też skutki uboczne i nie może być stosowany w pewnych sytuacjach. Źródło: https://www.youmagine.com/szafran-uprawny/designs