Szafran znany większości z nas jako najdroższa przyprawa na świecie jest rośliną należącą do rodziny kosaćcowatych. Kosaćcowate są to rośliny jednoliścienne, bagienne lub lądowe. W tej chwili zalicza się do nich przeszło 2000 gatunków, które spotkamy w Ameryce Północnej, Ameryce Południowej, Afryce, Azji, Europie oraz Australii. Dla szafranu najlepszym miejscem do uprawy są gleby próchniczo-piaszczyste oraz miejsca dobrze nasłonecznione. Warto dodać, że dzisiaj szafran nie występuje w stanie dzikim, jego uprawy mieszczą się głównie w Hiszpanii, Indiach oraz Iranie. Kwiaty szafranu, czyli najcenniejsza część rośliny, wystarają z bulwocebuli, jaka pokryta jest suchymi łuskami. Kwiaty mają jasnofioletowy kolor, a w ich wnętrzu znajdują się słupki, z jakich pozyskiwana jest przyprawa. Może ona osiągać maksymalną wysokość kilkunastu sentymentów. Jako przyprawa szafran wykorzystywany jest w dwóch formach: sproszkowany i całe suszone słupki. Jego smak określa się jako korzenny, lekko ostry, piżmowy i gorzki, a co najważniejsze bardzo intensywny. Już niewielka ilość przyprawy (dwie nitki) nadaje potrawie bogaty smak i pięknie ja zabarwia, w większych ilościach potrawa może stać się gorzka. W arabskiej kuchni Crocus savitus stosuje się w potrawach z ryżu, do kawy, chleba. W kuchni hiszpańskiej przyprawia się nim m.in. paele – potrawę z ryżu, kawałków kurczaka, papryki i innych dodatków, oraz fabadę (gęstą zupę fasolową). W Polsce szafran od lat stosowano do przyprawiania potraw z ryb oraz flaków. W dawnej Polsce służył także jako barwnik do ciast i wypieków, m.in. wielkanocnych mazurków. Był również dodatkiem do mięs i sosów. To jedna z kluczowych przypraw marsylskiej zupy bouillabaisse oraz risotta po mediolańsku. Nadaje się również do przyprawiania deserów takich jak włoska panna cotta, lody, puddingi, szwedzki lussekatter, jak również do warzyw (głównie fenkułu, szparagów, pomidorów) i owoców morza. Przyprawia się nim również i barwi alkohole m.in. likiery. Źródło: https://www.spreaker.com/user/szafran