Kobieca ejakulacja to szczególny mechanizm, dzięki któremu niektóre kobiety w momencie orgazmu lub tuż przed nim wydalają płyn z przewodów cewki moczowej. Do wydzielania wspomnianego płynu służą tzw. gruczoły Skene'a (lub gruczoły paraurethralne), które według znawców żeńskiego i męskiego aparatu płciowego są odpowiednikiem męskiej prostaty. Kobieca ejakulacja zawsze była tematem szeroko dyskutowanym. Najnowsze badania wykazały, że nie jest to zjawisko związane z nietrzymaniem moczu, a wydzielający się płyn jest substancją zasadową, zawierającą PSA, PAP, śladowe ilości glukozy i fruktozy, ale nie mocznik i kreatyninę. Mimo wielu prób, biologiczna funkcja kobiecej ejakulacji nie jest znana. Kobiecy wytrysk to czynność, w wyniku której niektóre kobiety wydalają płyn z przewodów cewki moczowej w momencie orgazmu lub tuż przed nim. W liczbie dwóch i porównywalne do małych kanalików, kanały paracentralne znajdują się w pochwie; dokładnie na prawo i lewo od zewnętrznego otworu cewki moczowej, ale na nieco niższym poziomie. Przewody parurethralne są połączone z tzw. gruczołami Skene'a (lub gruczołami parurethralnymi), które są miejscem produkcji płynu wydzielanego (lub ejakulatu) podczas kobiecej ejakulacji. Ze względu na pełnioną funkcję, a częściowo także na zawartość wydzielanego płynu, gruczoły Skene'a są odpowiednikiem męskiej prostaty. Kobieca ejakulacja jest zjawiskiem, które z pewną regularnością dotyka tylko mniejszość kobiet. Dokładna częstość jej występowania w populacji kobiet nie jest pewna. Najprawdopodobniej powodem tej niepewności jest fakt, że kobiety uważają ten temat za wstydliwy i często wolą o nim nie mówić. Jedno z najbardziej przekonujących badań na temat rozpowszechnienia kobiecej ejakulacji należy do niejakiego Stanislava Kratochvila i pochodzi z 1994 roku. Kratochvil przebadał grupę 200 kobiet w Czechach i stwierdził, że tylko 6% z nich miało regularny wytrysk. Kobieca ejakulacja jest tematem gorąco dyskutowanym od kilkudziesięciu lat. Aby zrozumieć jego pochodzenie, seksuolodzy i eksperci zajmujący się kobiecym aparatem płciowym dogłębnie zbadali to zjawisko, podkreślając niektóre podstawowe cechy i wyjaśniając niektóre wątpliwości. Do początku lat 80-tych większość lekarzy i seksuologów uważała, że zjawisko kobiecej ejakulacji jest w jakiś sposób związane z nietrzymaniem moczu, a wydzielany płyn jest podobny do moczu. Aby wykazać, że te przekonania były niedokładne było kilka grup badawczych, począwszy od 1982 roku. W tym roku zresztą kilku uczonych ustaliło z pewną dozą pewności, że ejakulat kobiecy nie jest moczem (choć ma również charakter zasadowy), nie ma związku z wyciekiem moczu, któremu ulegają niektóre kobiety podczas stosunku płciowego, a wreszcie jest wynikiem czynności wydzielniczej niektórych gruczołów żeńskiego aparatu płciowego. Odkrycie, że gruczoły biorące udział w produkcji płynu to gruczoły Skene'a, datuje się na 2000 rok. Zgodnie z najnowszymi badaniami, nie ma związku między kobiecym wytryskiem a obecnością problemów urologicznych u kobiet. Różne badania nad kobiecym ejakulatem wykazały, że płyn ten ma następujące cechy: ma zasadowe pH, jak mocz, choć nie zawiera mocznika ani kreatyniny (podstawowe elementy określające zasadowość moczu). Zawiera on dwie substancje odpowiadające PSA (antygen specyficzny dla prostaty) i PAP (kwaśna fosfataza prostaty) u człowieka. PSA i PAP to dwa białka, które u mężczyzn powstają w prostacie, natomiast u kobiet produkowane są przez gruczoły Skene'a. Ta właściwość gruczołów Skene'a potwierdza po raz kolejny równoważność, jaka istnieje między tymi typowymi elementami żeńskiego aparatu płciowego a męską prostatą. Zawiera dwa cukry: glukozę i fruktozę.